നാല് കൈയും
നാല് കാലും
ഒറ്റ ഉടലിന്മേല്
തുന്നിപ്പിടിപ്പിച്ച
വികാരങ്ങളുടെ
പതിനായിരം ചിറകുമായി
തെരുവില് പെയ്തപ്പോള്
വീടില്ലാത്തവരുടെ
വരണ്ട ഭൂമിക്ക് മേല്
ആകാശത്തെ
അഴിച്ചുവിട്ടെന്ന്
പറഞ്ഞത് നിങ്ങളാണ്.
നൂറ്റാണ്ടുകളായി
പഴുത്ത് ചീഞ്ഞ
വ്രണം
പൊട്ടിയൊഴുകിയ
ചലത്തിന്റെ ദുര്ഗന്ധത്തെ
മൂക്ക് പൊത്തി
കവിതയെന്നു വിളിച്ചതും
നിങ്ങളാണ്.
മരിച്ചവരുടെ
നഖവും മുടിയും
മാത്രം വളരുന്ന
ദേശത്തിന്
അഴിച്ചെടുക്കാനാവാത്ത
അദൃശ്യ കുരുക്കുകളില്
ചോര കട്ടപിടിക്കാത്ത
തെരുവുകളുള്ള നാടിന്
വിപ്ലവമെന്നു പേരിട്ടത്
ഞങ്ങളല്ല, നിങ്ങളാണ്.
വിളഞ്ഞ
ഗോതമ്പ് പാടങ്ങള്ക്കു
കുറുകെ
സൈക്കിളോടിക്കുന്ന
സൂര്യന്റെ ചിത്രം
കണ്ണാടിമണ്ണില്
പതിപ്പിക്കാന് തുനിഞ്ഞപ്പോള്
മണ്ണൊക്കെ
നിങ്ങളുടേത്
മാത്രമാണെന്ന് പറഞ്ഞു.
ഒന്നറിഞ്ഞോളൂ
വേദനിക്കുന്നവരുടെ ഭൂപടത്തില്
മുറിവുകളായി വരഞ്ഞിട്ട
കപ്പല്ചാലുകളേയുള്ളൂ
ഓര്മകളെ
ഉപ്പിലിട്ട് വച്ച
കടല്പ്പച്ചയില്
നീറി നീറി വിണ്ടടര്ന്ന
തുരുത്തുകളേയുള്ളൂ.
വിശക്കുന്നിടങ്ങള്
വേദനിക്കുമെന്നും
വേദനിക്കുന്ന ഇടങ്ങള്ക്കും
വിശക്കുമെന്നും
ഉറക്കെ പറഞ്ഞ ഇരുണ്ട കുട്ടിയുടെ
സ്വപ്നത്തില് വന്ന
വിയര്പ്പുമണമുള്ള
കറുത്ത ക്രിസ്തു
നിങ്ങളുടെയല്ല
ഞങ്ങളുടെയാണ്.
ഒറ്റിക്കൊടുക്കരുത്.
